Een tenniselleboog of tennisarm is de meest voorkomende aandoening van de elleboog. Een tenniselleboog is een ontsteking of irritatie ter hoogte van de aanhechting van de pezen aan de buitenkant van de elleboog. De medische benaming voor een tenniselleboog is epicondylitis lateralis.
De aandoening dankt haar naam aan het feit dat het veel voorkomt bij tennissers. Deze naam is echter misleidend, want de aandoening wordt niet alleen veroorzaakt door de sport tennis. Een tenniselleboog wordt veroorzaakt door overbelasting van de strekspieren van de pols en vingers. Alle handelingen waarbij een combinatie plaatsvindt van een knijpbeweging met de hand en een draaibeweging met de arm kunnen een tennisarm veroorzaken. Zo kan zwaar handwerk, zoals bijvoorbeeld schroevendraaien of het uitwringen van doeken een tennisarm veroorzaken.
Een tennisarm komt bij ongeveer 2 procent van de bevolking voor, met een piek van 10% bij de leeftijdsgroep tussen 40 en 50 jaar.
Pijn is een van de belangrijkste kenmerken van een tennisarm. Deze pijn bevindt zich aan de buitenkant van de elleboog, op de plaats waar de spieren die helpen bij het strekken van de pols en de vingers hechten aan de bovenarm. Vooral bij werkzaamheden zoals het omdraaien van een sleutel in het slot, het geven van een hand, het optillen van een zwaar voorwerp, schroevendraaien en het uitwringen van een doek is de pijn hevig. Een tenniselleboog is een vervelende aandoening. Hoewel de aandoening vaak vanzelf verdwijnt, kunnen patiënten lange tijd pijn hebben. De pijn kan soms wel anderhalf jaar aanhouden.
De orthopedisch chirurg stelt de diagnose op basis van lichamelijk onderzoek. Een epicondylitis lateralis test biedt voldoende informatie om de diagnose te kunnen stellen. Bij deze test wordt de patiënt verzocht de elleboog te strekken. Vervolgens moet de patiënt de middelvinger strekken, terwijl hier weerstand tegen geboden wordt. Wanneer er sprake is van een tenniselleboog dan ervaart de patiënt pijn aan de buitenkant van de elleboog.
Meestal is lichamelijk onderzoek voldoende om een diagnose te kunnen stellen. Een tenniselleboog is niet zichtbaar op een röntgenfoto, maar de röntgenfoto kan de aanwezigheid van andere aandoeningen uitsluiten. In enkele gevallen wordt tevens een echo gemaakt.
